Het was een goed debat geweest. Hij had zich weer eens vast kunnen bijten en zijn stokpaardje van stal kunnen halen. Niets zo lekker als om de zaak die hij al jaren bepleitte, ook in het licht van de huidige ontwikkelingen op de agenda te kunnen zetten. Hij had de premier onder druk weten te zetten met zijn scherpe retoriek. Niet of nauwelijks onderbouwd met feiten, maar het ging om het effect dat hij creëerde. En wat de mensen thuis geloofden als het journaal er verslag van deed natuurlijk.
Na een lange dag was hij nu op weg naar huis. Met een vriendelijk knikje had hij zijn chauffeur bedankt voor het openhouden van het portier van de dienstwagen. Terwijl hij langzaam wegdoezelde in het zachte leer op de achterbank, schoot hem opeens wat te binnen. De operatie van de jongste dochter van een van zijn beveiligers. Dat was vandaag, toch? Snel opende hij zijn agenda en zag dat hij het in de kantlijn had genoteerd. Het was inderdaad vandaag. Hij leunde naar voren en vroeg aan de chauffeur of ze nog even langs het centrum konden rijden.
De grote auto stopte bij het winkelcentrum en hij stapte snel uit. ‘Blijf jij hier even wachten, Raymond?’ vroeg hij de chauffeur, ‘ik ben zo terug.’ De speelgoedwinkel ging bijna sluiten, het ene rolluik was al omlaag. Gelukkig kon hij nog net naar binnen glippen. Hij kocht een prachtig spel en een cadeaubon en rekende af. Terug in de auto gaf hij de opdracht om via het huis van Jan te rijden zodat hij het cadeau persoonlijk kon afgeven.
's Avonds kreeg hij nog een appje van Jan. Zijn dochter maakte het goed en was verguld met haar cadeau.