Als Theo zich voor de zoveelste keer omdraait, zijn kussen schudt en met een schuin oog op de wekkerradio kijkt, geeft het ding weer dezelfde tijd aan. 03:19. Dat was gisternacht zo en de nacht daarvoor. En vorige week ook al. Hoe laat hij ook naar bed gaat, je kan de klok erop gelijk zetten dat precies om negentien minuten over drie hij zijn ogen opslaat en de getallen, die als rode streepjes oplichten, weer ziet. Geërgerd over het toeval het is toch toeval, gaat hij weer liggen. Het kussen voelt lekker fris aan. Het dekbed is ook oke. Niet te warm, niet te koud ook. Hij snapt niet waarom hij steeds weer wakker wordt. Weer zo'n waardeloze nacht denkt hij bij zichzelf. Ik wordt er niet goed van en ik ga er niet beter van functioneren. Hij zucht en laat zich weer in zijn kussen zakken. Met zijn hand tast hij onder de deken. Normaal gesproken voelt hij dan als snel het warme en zachte lijf van Sandra. Nu niet. Het dringt langzaam tot hem door. Ze is natuurlijk in de weer met Jenny. De baby wil de hele dag eten. En slapen. Gevolgd door meer eten. Het is een kringetje dat nodig is om te groeien. Hij hoopt dat het snel gaat. En dat ze niet gaat huilen. God laat haar niet gaan huilen dan kan hij de slaap helemaal wel vergeten. Sandra zal zo wel weer terugkomen. Als het flesje leeg is. Of geeft ze 's nachts borstvoeding? Gek eigenlijk dat hij dat niet eens precies weet. Ze proberen alles samen te doen, maar bij dit soort dingen komt het toch op de vrouw aan. Hoe graag hij ook wil helpen, er komt geen druppel melk uit zijn tepels. De sirene begint. Langzaam, maar volhardend en steeds wat luider ook. Sussende geluiden. Hij hoort het allemaal en tegelijk wil hij het niet horen. Hij wil slapen. Nu. Over drieënhalf uur moet hij er toch al weer uit. Weer een dag op de redactie. Terwijl hij weet dat op zijn afdeling niet zo veel te doen zal zijn. Entertainment en Corona gaan niet echt zo lekker samen. Zijn laatste journalistieke stuk is van maanden geleden. Intussen worden ze bezig gehouden. Andere afdelingen helpen. Hij voelt zich vaak een manusje van alles. En het valt hem ook steeds zwaarder met die halve nachten slaap. Hoe zou het toch komen. Inslapen gaat nog wel. Zeker sinds hij de cafeïne houdende dranken later op de avond achterwege laat. Ook de meditatie en het Zweedse spijkermatje doen hun ding. Zijn hoofd loopt lekker leeg. Maar 's nachts even na drieën, je kunt er de klok op gelijk zetten, dan wordt hij wakker en begint het. Eerst piekeren over zijn werk. Hoe lang kan hij dit volhouden? Hoe lang kan de afdeling het volhouden? Gaan er mensen uit? Is hij dan aan de beurt? Vanuit een LIFO aanpak, last in and first out, zou hij veilig moeten zijn. Er waren toch zeker twee collega's na hem begonnen. Maar ja, voor hetzelfde geld gaat de hele afdeling op de schop. Of zijn er drie of zelfs vier mensen boventallig. Het kan zomaar. Kijk maar bij de concurrent. De hele afdeling opgeheven de vorige maand. Acht mensen op straat. Hij is blij met elke dag dat er werk is, ook al zijn er geen rode lopers, geen premieres, geen feestjes, niks. Van ellende weet hij aan het eind van de dag niet goed wat te doen. Hij heeft geen puf meer na het eten. Kijkt de film van half negen op RTL7 of Veronica en valt tegen het einde in slaap. Hij verheugt zich wel op volgende maand: meimaand, filmmaand. Lekker alle James Bond films nog eens kijken. Alleen die eindeloze reclame tussendoor. Weet je nog aan het begin van de pandemie? Toen waren de reclameblokken tijdelijk heel kort. Een paar minuutjes maar. Inmiddels is alles weer bij het oude. Een kleine tien minuten zit je te wachten. En dat 3 keer of zelfs vier of vijf keer voor één film. Dat is toch eigenlijk te gek voor woorden? Nog maar een paar uurtjes geleden zat hij lekker te kijken naar een actiefilm met Steven Seagal als Casey. Under Siege. Hij denkt terug aan de actie. Hoe Steven met zijn handjes wappert en de ene na de andere bad guy het loodje legt. Wat voor vechtsporten beheerst die man allemaal? Theo sluit zijn ogen en laat zich meevoeren op de deining van het schip. Hij loopt achter Casey aan door het schip. Het is werkelijk enorm. Een van die grote Amerikaanse slagschepen, de USS Missouri. Het is gekaapt. Het is gevaarlijk en ze mogen niet gezien worden. Als een geest blijft hij in de buurt van Casey die op de hem kenmerkende wijze een voor een de kapers omlegt en de grote held wordt. Maar het duurt niet lang. De droom eindigt als hij water hoort stromen en beseft dat hij ook nodig moet plassen. De wekkerradio geeft 04:55 aan. Even eruit dan maar. Sandra is intussen terug en ligt lekker te slapen. Op de terugweg kijkt hij even bij Jenny, die ligt er nu ook vredig bij. Houden zo meisje, denkt hij. Terug in bed probeert hij om weer terug te glijden in de droom. Maar hoe harder hij probeert om weer in te slapen, hoe meer zijn eigen concentratie hem tegenwerkt. Dan werkt het niet en blijf je wakker. Nog maar eens omdraaien.
's Ochtends voelt hij zich belazerd. Moe en gaar en nu wél in staat de slaap te vatten. Maar hij moet eruit. De redactie wacht niet op hem, maar verwacht hem wel. Nog één keer snoozen zou net moeten kunnen. Dan maar zonder ontbijt de deur uit.
Op de redactie eerst maar eens koffie. Dan even rustig de mail checken en om half tien is er een overleg. Jan-Willem komt binnen met een broodje half in zijn mond gepropt en drinkt tegelijk koffie. Soppend spoelt hij het broodje weg. Het is niet om aan te zien.
'Wat willen ze van ons?' vraagt hij als hij zijn mond voldoende geleegd heeft om te kunnen praten. 'Is dit het moment dat we te horen krijgen dat we de zak krijgen?'
'Ik weet het niet man, ben er ook pas net.'
Gezamenlijk lopen ze naar de overlegruimte. De andere zijn er al en Menno staat in de hoek zijn presentatie te uploaden. 'Zo is iedereen er? Mooi dan gaan we beginnen.' Hij zet de presentatie via de beamer op het scherm. 'We gaan het hebben over iconische films. Zoals jullie weten is er momenteel niet zoveel te doen voor ons en we moeten het blad toch vullen. Dus heb ik bedacht dat we bepaalde films gewoon opnieuw kunnen recenseren. De meeste mensen vergeten tenslotte vrij snel waar films precies over gaan dus we gaan hun geheugen opfrissen en zorgen dat ze weer een leuke avond kunnen hebben met deze iconische films.' De volgende slides tonen een hele reeks aan belangrijke films uit de geschiedenis. 'Jullie kunnen ze zelf verdelen, zorg er alleen voor dat we elke dag een recensie hebben. Je kunt ze allemaal op Netflix, HBO, Disney of Amazon zien. En ander ga je maar naar de videotheek,' zegt hij er lachend achteraan.
Theo is er als de kippen bij om bepaalde actiefilms op zijn conto te krijgen. Natural Born Killers in elk geval, maar als hij ook de eerste vier van Quentin Tarantino wil moet hij water bij de wijn doen.
'Dan krijg je er ook The Pianist bij, maat,' zegt JW die zelf de overige films van de meester uitkiest.
Als Menno later bij zijn bureau komt staan vraagt hij of alles in orde is. 'Je ziet er niet al te florisant uit, Theo. Neem anders een paar dagen vrij.'
Maar Theo ziet het als een manier om van hem af te komen en wil blijven werken. 'Nee hoor, morgen gaat het wel beter, geloof me.'
's Avonds is het tijd voor The Pianist. Een prachtige film die enorm veel indruk maakt op Theo. Nu eens geen oorlogsheld die ondergronds gaat en de gaafste acties voert om de Duitsers dwars te zitten. Dat niet, maar Adrien Brody schittert als enigszins naïeve en onhandige pianist. Het verhaal is in en in triest. Hoe de wanhoop en de honger hem achtervolgen in het Joodse getto in Warschau. Het is haast niet te geloven dat dit echt gebeurd is. En toch schijnt dat zo te zijn leest Theo later. De film is gebaseerd op de memoires van de pianist Wladyslaw Szpilman die echt bestaan heeft.
's Nachts is het weer hetzelfde liedje. De klok staat weer op 03:19 als hij wakker wordt. In een poging nu wel door te kunnen slapen gaat hij meteen even plassen. Terug in bed, met een opgeschud kussen kijkt hij lange tijd naar Sandra. Ze licht heerlijk te slapen, geheel onder het dekbed verscholen. Alleen wat plukken haar steken erboven uit. Hij draait zich om. De indrukwekkende beelden van The Pianist komen weer voor zijn geestesoog tot leven. De afvoer van de Joden naar het concentratiekamp. De willekeur van de Duitsers. Het grove geweld tijdens de opstand in 1943. Een hele maand hebben de Joden in het Getto de opstand volgehouden, maar uiteindelijk werd er een gat in de muur rondom het getto geknald en werden ze eerst uitgerookt en de overlevenden gefusilleerd. Szpilman wordt ziek en moet later weer de straat op als hij ontdekt is. Zijn geestesoog valt langzaam dicht als de slaap hem toch overmant. Tijdens de laatste scenes zit hij zelf verstopt op de zolder van een grote villa waar de Duitsers tot op het laatste toe hun commandocentrum van hebben gemaakt. Doodsangsten staat hij uit wanneer hij, dolgeworden door de honger, in zijn zoektocht naar iets om te eten een blik komkommers vindt, opgemerkt wordt door de Duitse kapitein en laat vallen. Hij stamelt als de Duitser hem wat vraagt. Hij verstaat hem niet. Hij kan ook nauwelijks wat terugzeggen. Zo'n dorst. Hij heeft zo'n dorst. En hij kan helemaal niet pianospelen. De Duitser draait zich om en wenkt twee van zijn trawanten. De geweren komen langszaam omhoog.
Theo schrikt wakker. 03:45 op de klok. Het zweet gutst over zijn gezicht. Hijgend kijkt hij om zich heen. Sandra is weer opgestaan voor Jenny. Ik trek dit niet, denkt hij en hij gaat op de rand van het bed zitten om tot rust te komen. Jenny begint te huilen, maar stopt weer. Zo lijkt het. Het is echter de opmaat naar lange halen. Slapen gaat zo niet meer lukken. Hij gaat bij Sandra op de bank zitten. Ze zeggen niks maar proberen het kleine meisje te sussen. Ten lange leste lukt dat ook en keren ze terug naar bed. Maar de slaap is weg en komt niet meer terug.
Iets over Natural Born Killers?
En dan een 'probleem' op straat de volgende dag waar Theo helemaal uit zijn dak gaat omdat hij het niet meer trekt en zich van alles is gaan inbeelden.